Wisława Szymborska... - Holandia

Umrzeć - tego nie robi się kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.
Wdrapywać się na ściany.
Ocierać między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.
I wieczorami lampa już nie świeci.
Słychać kroki na schodach,
ale to nie te.
Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,
także nie ta, co kładła.
...


Zrobiła to nie tylko kotu, wczoraj, 1 lutego, w Krakowie.
Umarł człowiek, Jej poezja żyje.

Jeszcze jeden, taki adekwatny.
Z typowym dla Niej uśmiechem...



Kiedy ktoś zapyta, jak ja się czuję
grzecznie mu odpowiem, ze "dobrze,dziękuję"
To, że mam artretyzm, to jeszcze nie wszystko
astma,serce mi dokucza i mówię z zadyszką
puls slaby krew moja w cholesterol bogata
lecz dobrze się czuję, jak na swoje lata.

bez laseczki teraz chodzić już nie mogę,
choć zawsze wybieram najłatwiejszą drogę
w nocy przez bezsenność bardzo się morduję
ale przyjdzie ranek...znów dobrze się czuję
mam zawroty głowy, pamięć figle płata,lecz dobrze się czuje jak na swoje lata !

z wierszyka mojego ten sens się wywodzi
że kiedy starość i niemoc przychodzi
to lepiej się zgodzić ze strzykaniem kości
i nie opowiadaj o swojej starości
zaciskając zęby z tym losem się pogódź
i wszystkich wokoło chorobami nie nudź!

powiadają "starość jest okresem złotym"
kiedy spać się kładę, zawsze myślę o tym,
"uszy" mam w pudelku, "zęby" w wodzie studzę
"oczy" na stoliku,zanim się obudzę
jeszcze przed zaśnięciem ta myśl mnie nurtuje
"czy to wszystkie części, które się wyjmuje?"

za czasów młodości,( mówię bez przesady)
łatwe były biegi, skoki i przysiady
w średnim wieku jeszcze tyle sił zostało
żeby bez zmęczenia przetańczyć noc całą
a teraz na starość czasy się zmieniły
spacerkiem do sklepu, z powrotem bez siły

dobra rada dla tych, którzy się starzeją
niech zacisną zęby i z życie się śmieją
Kiedy wstaną rano,"części " pozbierają
niech rubrykę zgonów w prasie przeczytają
jeśli ich nazwiska tam nie figurują
to znaczy, że zdrowi i się dobrze czują!

R.I.P

Viooltje napisał:

Zrobiła to nie tylko kotu, wczoraj, 1 marca, w Krakowie.
Umarł człowiek, Jej poezja żyje.
Dostała się do grona nieśmiertelnych Polaków. Troszke Viooltje jej życie przedłużyłaś z tą datą.

Oj, rzeczywiście, nie wiem dlaczego jestem już w marcu...
Oczywiście chodzi o luty.
Dzięki, że zwróciłeś uwagę.

"W zatrzęsieniu"

Jestem kim jestem.
Niepojęty przypadek
jak każdy przypadek.

Inni przodkowie
mogli byc przecież moimi,
a już z innego gniazda
wyfrunęłabym,
już spod innego pnia
wypełzła w łusce.

W garderobie natury
jest kostiumów sporo.
Kostium pająka, mewy, myszy polnej.
Każdy od razu pasuje jak ulał
i noszony jest posłusznie
aż do zdarcia.

Ja też nie wybierałam,
ale nie narzekam.
Mogłam być kimś
o wiele mniej osobnym.
Kimś z ławicy, mrowiska, brzęczącego roju,
szarpaną wiatrem cząstką krajobrazu.

Kimś dużo mniej szczęśliwym,
hodowanym na futro,
na świąteczny stól,
czymś, co pływa pod szkiełkiem.

Drzewem uwięzłym w ziemi,
do którego zbliża się pożar.

Źdźbłem tratowanym
przez bieg niepojętych wydarzeń.

Typem spod ciemnej gwiazdy,
która dla drugich jaśnieje.

A co, gdybym budziła w ludziach strach,
albo tylko odrazę,
albo tylko litość?

Gdybym się urodziła
nie w tym, co trzeba, plemieniu
i zamykały się przede mną drogi?

Los okazał się dla mnie
jak dotąd łaskawy.

Mogła mi nie być dana
pamięć dobrych chwil.

Mogła mi być odjęta
skłonność do porównań.

Mogłam być sobą - ale bez zdziwienia,
a to by oznaczało,
że kimś całkiem innym.

Wisia by się obśmiała do łez!