W tym temacie znajdują się komentarze do filmu Hey You .
Nie powiem, lubie nawet Pink Floydow, a juz najbardziej jak chce sie zdolowac na sile.
Ale to moje zdanie prywatne.
A teraz cos o zespole.
Pink Floyd to angielski zespół rockowy założony w 1964 roku w Cambridge. Ich twórczość, początkowo klasyfikowana jako rock psychodeliczny, w późniejszych latach nabrała cech muzyki progresywnej. Grupa znana jest z filozoficznie zabarwionych tekstów piosenek, eksperymentów z dźwiękiem, innowacyjnego podejścia do kwestii grafiki w albumach oraz rozbudowanych występów koncertowych. Sprzedali oni na całym świecie ponad 200 milionów albumów (z tego ok. 74,5 miliona w samych Stanach Zjednoczonych[5]), co czyni ich jedną z najlepiej sprzedających się grup muzycznych w historii.[6]
Pink Floyd odnieśli umiarkowany sukces w obrębie głównego nurtu muzycznego; pod koniec lat 60., pod przewodnictwem Syda Barretta, byli jednym z najpopularniejszych zespołów londyńskiej podziemnej sceny psychodelicznej. Jednak nieznośne zachowanie Syda zmusiło pozostałych członków grupy do zastąpienia go gitarzystą i wokalistą Davidem Gilmourem. Wówczas, w roku 1971, na stanowisko frontmana i głównego autora utworów wysunął się basista Roger Waters; pozycję tę zachował zresztą aż do momentu ostatecznego odejścia z zespołu. Kilka spośród 14 albumów studyjnych grupy odniosło sukces na skalę światową; są to m.in. The Dark Side of the Moon (1973), Wish You Were Here (1975), Animals (1977) i The Wall (1979). W 1985 Waters ogłosił rozpad Pink Floyd, jednak pozostali członkowie, z Gilmourem na czele, postanowili dochodzić swych praw do nazwy na drodze sądowej; zespół kontynuował działalność jako Pink Floyd, odnosząc liczne sukcesy z albumami A Momentary Lapse of Reason (1987) i The Division Bell (1994), ostatecznie osiągając z Watersem kompromis w sprawie nazwy zespołu.
Po 24 latach przerwy Waters ponownie wystąpił z grupą 2 lipca 2005 roku, na koncercie Live 8 w Londynie, grając jednocześnie przed najliczniejszą publiką w historii Pink Floyd.
Zespół ten stanowił źródło inspiracji zarówno dla artystów rockowych lat 70., takich jak David Bowie[7], Genesis czy Yes[8], jak i licznej rzeszy współczesnych muzyków, na przykład Dream Theater[9], Tool[10], The Mars Volta[11], Radiohead[12], Porcupine Tree[13], The Orb[14] i Nine Inch Nails[15].
Nie powiem, lubie nawet Pink Floydow, a juz najbardziej jak chce sie zdolowac na sile.
Ale to moje zdanie prywatne.
A teraz cos o zespole.
Pink Floyd to angielski zespół rockowy założony w 1964 roku w Cambridge. Ich twórczość, początkowo klasyfikowana jako rock psychodeliczny, w późniejszych latach nabrała cech muzyki progresywnej. Grupa znana jest z filozoficznie zabarwionych tekstów piosenek, eksperymentów z dźwiękiem, innowacyjnego podejścia do kwestii grafiki w albumach oraz rozbudowanych występów koncertowych. Sprzedali oni na całym świecie ponad 200 milionów albumów (z tego ok. 74,5 miliona w samych Stanach Zjednoczonych[5]), co czyni ich jedną z najlepiej sprzedających się grup muzycznych w historii.[6]
Pink Floyd odnieśli umiarkowany sukces w obrębie głównego nurtu muzycznego; pod koniec lat 60., pod przewodnictwem Syda Barretta, byli jednym z najpopularniejszych zespołów londyńskiej podziemnej sceny psychodelicznej. Jednak nieznośne zachowanie Syda zmusiło pozostałych członków grupy do zastąpienia go gitarzystą i wokalistą Davidem Gilmourem. Wówczas, w roku 1971, na stanowisko frontmana i głównego autora utworów wysunął się basista Roger Waters; pozycję tę zachował zresztą aż do momentu ostatecznego odejścia z zespołu. Kilka spośród 14 albumów studyjnych grupy odniosło sukces na skalę światową; są to m.in. The Dark Side of the Moon (1973), Wish You Were Here (1975), Animals (1977) i The Wall (1979). W 1985 Waters ogłosił rozpad Pink Floyd, jednak pozostali członkowie, z Gilmourem na czele, postanowili dochodzić swych praw do nazwy na drodze sądowej; zespół kontynuował działalność jako Pink Floyd, odnosząc liczne sukcesy z albumami A Momentary Lapse of Reason (1987) i The Division Bell (1994), ostatecznie osiągając z Watersem kompromis w sprawie nazwy zespołu.
Po 24 latach przerwy Waters ponownie wystąpił z grupą 2 lipca 2005 roku, na koncercie Live 8 w Londynie, grając jednocześnie przed najliczniejszą publiką w historii Pink Floyd.
Zespół ten stanowił źródło inspiracji zarówno dla artystów rockowych lat 70., takich jak David Bowie[7], Genesis czy Yes[8], jak i licznej rzeszy współczesnych muzyków, na przykład Dream Theater[9], Tool[10], The Mars Volta[11], Radiohead[12], Porcupine Tree[13], The Orb[14] i Nine Inch Nails[15].
