Ciąża, poród i wychowanie dzieci w XVII wiecznej Holandii.

Holenderskie dzieci w XVII wieku były inaczej wychowywane niż dziś. Były inne warunki życia. Była też inna mentalność ludzi, a także inna wiedza niż mamy ją dziś. Niektóre podejścia do małego człowieka były zaskakujące, inne nas nie dziwią, ale są takie które napawają nas zgrozą.

Powąchaj nadpalony sznurek

Matka przy kołysce z dzieckiem,

grafika ze zbiorów Biblioteki Narodowej w Warszawie

Dawniej nie było testów ciążowych, badań USG i innych zdobyczy medycyny tak powszechnych, jakie znamy dzisiaj. Jak badano, czy kobieta jest w ciąży? Dawano jej do powąchania kawałek nadpalonego sznurka. Jeżeli ten zapach ją zemdlił, był to niezbity dowód, że jest w ciąży. Gdy minął siódmy miesiąc ciąży, przygotowywano już niezbędne przedmioty na przyjście dziecka: kołyskę z baldachimem, odświętne ubranko do chrztu, ubranka i bieliznę codzienną, odpowiednie naczynia i garnki. Do brzemiennej kobiety cały czas zaglądają sąsiadki – sprawdzają, czy wszystko jest w porządku. Chętnie też pomagają całej rodzinie w przygotowaniach do porodu.

Niebieski płomień odstrasza złe moce

Dzień św. Mikołaja. Jan Steen

Gdy zbliża się poród, do akcji wkraczają wszystkie kobiety z okolicy. Jedna biegnie po akuszerkę, inne zawiadamiają całą rodzinę o zbliżającej się uroczystości narodzin. Uwijają się i pomagają, jak tylko mogą. W czasie porodu pali się świeca niebieskim płomieniem, by odpędzić złe duchy. Łożysko zostaje od razu zakopane na dziedzińcu. Dzieciom wyjaśnia się, iż dziecko zostało znalezione pod drzewem lub w kapuście (gdy narodził się chłopiec) albo w rozmarynie (gdy urodziła się dziewczynka). W większych miastach wywieszano na drzwiach domu tabliczkę (kawałek deseczki obciągnięty czerwonym jedwabiem, obszyty koronką). Było to swoiste powiadomienie wszystkich, iż w tym domu narodziło się dziecko. Chrzest dziecka najczęściej odbywał się natychmiast, ale czasami czekano, aż matka odzyska na tyle siły, by móc wyjść z domu do kościoła.

Dzieciństwo. Dużo wolności, a potem może zesłanie?

Jan Steen. Kłótnia przy kartach

Niemowlę konsekwentnie izolowano od świeżego powietrza. Trzymano je szczelnie opatulone w kaftaniki. W pobliżu leżały butelki z gorącą wodą. Okna szczelnie pozamykane. Gdy dziecko zaczynało chodzić umieszczano je w specjalnym krześle, by się nie przewracało. Przed upadkiem i złamaniem kości dzieci chronione było przez dość barbarzyński ubiór: skórzana czapka, gorset z fiszbinami spięty zamkami z żelaza i ołowiu. Gdy dziecko podrosło, zaczęto ubierać je jak dorosłego. Często do 7 roku życia chłopcy chodzili w sukienkach. W tych czasach nie było specjalnego ubioru dla dzieci. Dzieci były ubierane jako miniatura dorosłego człowieka. Pierwszą zabawkę dziecko otrzymywało w wieku kilku lat. Najczęściej był to konik lub inna wystrugana w drewnie zabawka. Dzieci najczęściej bawiły się w grupie rówieśników, na podwórku. Wychowanie podwórkowe dzieci doprowadzało często do ich krnąbrności i brutalności. Młodzież niderlandzka wpadała w nałóg pijaństwa i gry w kości. Gdy rodzice nie mogli poradzić sobie z zepsutą moralnie latoroślą, ojciec miał prawo wtrącić je do więzienia lub nawet zesłać do Indii.

Źródło: „Życie codzienne w Holandii w czasach Rembrandta” Paul Zumthor

To może Cię zainteresować

14/05/2023

A. Halman Życie w Holandii

Ogłoszenia w Holandii!

Vakantiegeld. Co należy wiedzieć o dodatku wakacyjnym w Holandii? [Pytania i odpowiedzi]

Najlepsze prowincje do życia w Holandii. Gdzie warto się przeprowadzić? TOP 5

Rowerowe miasta w Holandii. TOP 5 miejsc dla miłośników jednośladów

Niderlandzkie społeczeństwo zmierza w złym kierunku? Zbadano, co martwi mieszkańców Holandii

Bliżej nas